Wormerland, Oostzaan en Landsmeer. Drie charmante gemeenten die al jaren dapper proberen zelfstandig te blijven. Alsof je met een roeibootje de Noordzee opgaat, zwaaiend met een vlaggetje en roept: “We redden het zelf wel hoor!” Terwijl aan de horizon het containerschip Groot-Purmerend soepeltjes voorbijvaart, met draaiende motoren en een functionerende IT-afdeling.
Laten we niet om de hete brij heen draaien. Deze drie gemeenten zijn bestuurlijk overwerkt, financieel krakkemikkig en qua slagkracht een schim van wat nodig is. Een omgevingswet, energietransitie of woningbouwversnelling? Het klinkt in de dorpshuizen als hogere wiskunde. En ondertussen schuiven de dossiers zich vanzelf richting de prullenbak of Zaanstad.
De gesprekken over een fusie tussen Landsmeer, Oostzaan en Wormerland zijn al meer dan tien jaar gaande. Al een decennium lang wordt er vergaderd, onderzocht, samengewerkt, geëvalueerd, en dan nóg een keer geëvalueerd. De afgelopen jaren is die samenwerking wat intensiever geworden, wat in bestuurlijk Nederlands betekent: het kraakt nu echt.
De verwachting is dat eind 2025 eindelijk een knoop wordt doorgehakt over een fusiepartner, met een mogelijke volksraadpleging begin 2026. Je zou bijna vergeten dat er ook gewoon besluiten nodig zijn. De regio bloedt leeg qua bestuurskracht en ondertussen draait Purmerend door.
Purmerend is geen wereldstad, maar het is wél een stad met spieren. Er wordt gebouwd. Er wordt bestuurd. We hebben een ziekenhuis, een bibliotheek die open is én een gemeenteraad die heus ook weleens ruzie maakt, maar daarna gewoon stemt en doorgaat. Kortom: een serieuze gemeente die klaarstaat om de boel op te vangen.
En nee, dit is geen koloniale annexatie. Dit is geen keiharde overname. Dit is een uitgestoken hand. Een aanbod. Een reddingslijn.
Dus zeg het maar, Wormerland, Oostzaan, Landsmeer: blijven we eindeloos doorschuiven in het overlegcircuit of bellen jullie gewoon Purmerend? De koffie staat al klaar. Op naar de 125.000 inwoners.
